Medycyna w Siedmiu Królestwach i znanym świecie odgrywa niezwykle ważną rolę w jakości życia jej mieszkańców. Oprócz zwykłych uzdrowicieli, położnych i znachorów, istnieje szereg różnych organizacji praktykujących medycynę, takich jak Maestrzy z Cytadeli.

Do ich usług nie mają jednak dostępu zwykli ludzie, a jedynie bogaci i szlachcice. Reszta musi polegać na podróżujących znachorach, położnych, leśnych szeptuchach i własnej wiedzy o ziołach.

Rany są często czyszczone wrzącym winem lub poddawane działaniu ognistego mleka, który piecze w kontakcie ze skórą. Larwy mogą być używane, jeśli rana zgnije; robaki pożerają wtedy części zgnilizny. Maesterzy uczą się również zszywać rany i mogą używać okładów zawierających nasiona gorczycy, pokrzywy i pleśń chleba w celu zapobiegania infekcjom. Również pijawki są używane do odprowadzania złej krwi, która gromadzi się w ranach. Ból można stłumić miksturami zawierającymi opiaty, takie jak mleko makowe lub żucie kory wierzby. Ocet służy do dezynfekcji narzędzi chirurgicznych.

Złamane kończyny unieruchamia się za pomocą bandaży, aż do połączenia kości.

Księżycowa herbatka jest stosowana jako środek antykoncepcyjny i radzi sobie z niechcianymi ciążami.

Drobne przeziębienia, gorączki i zmiany skórne rzadko są śmiertelne lub nawet poważnie osłabiające.
Obcowanie z kobietami lekkich obyczajów może przynieść nieprzyjemne wysypki i choroby weneryczne, chociaż osoby cierpiące na nie rzadko znajdują wiele współczucia. Na szczęście większość objawów jest niegroźna, choć krępująca.

Wiele chorób można przebyć głównie w dzieciństwie. Ospa jest powszechna, ale nigdy nie zabijają nikogo w wieku poniżej dziesięciu lat, a kiedy już się ją przebyło, jest się odpornym do końca życia.
Jednak dorośli, którzy nie przeszli jej w dzieciństwie są narażeni na zakażenie. Szara Łuszczyca rzadko jest śmiertelna dla dzieci, ale prawie zawsze śmiertelna dla dorosłych. Sprawia, że ​​skóra staje się szara i twarda jak kamień, często na stałe modyfikując wygląd chorego.

Alchemia to szeroka gama praktyk, z których najistotniejszą stanowi tworzenie substancji i materiałów, które mają magiczne właściwości. Większość ksiąg traktujących o alchemii została zniekształcona na przestrzeni lat przez amatorów, przez co studiowanie ich zwykle nie przynosi spektakularnych rezultatów, a zawarta w nich wiedza nie jest praktyczna i satysfakcjonująca. W zatrważającej ilości przypadków, alchemia stanowi obecnie jedynie hobby dla bardziej oczytanych lordów, a korzystanie z niej zwykle sprowadza się do prostych, efekciarskich sztuczek. Ze swojego zamiłowania do alchemii słynął król Aenys I Targaryen.

Alchemią para się głównie Cech Alchemików, znanych także jako Piromanci. Pełnoprawny członek cechu otrzymuje tytuł „Mądrość”, może również liczyć na pomoc uczniów i akolitów; tych dwóch ostatnich jest jednak coraz mniej, bo alchemicy stopniowo są wypierani przez Maesterów z Cytadeli. Członkowie cechu twierdzą, że w czasach swojej największej świetności, byli w stanie transmutować dowolne metale w złoto i tworzyć z ognia żywe istoty. Obecnie są jednak w stanie zaprezentować głównie działanie substancji znanej jako dziki ogień.

Dziki ogień to substancja, która po podgrzaniu podobna jest do nafty. W chłodnych warunkach gęstnieje. Ma charakterystyczny, ciemnozielony kolor. Jest niestabilna, o ogromnej mocy. Wsiąka w ciało, tkaniny, drewno, stal czy glinę, czyniąc je łatwopalnymi. Nie rozpuszcza się w wodzie — pływa po jej powierzchni. Płonie na zielono, płomieniem, którego nie da się go ugasić do momentu, aż nie wypali się samoistnie. Większe ilości dzikiego ognia wybuchają z ogromną siłą; zwykle używa się go więc jako broni wojennej. Mawia się, że ogień ten posiada własną wolę i nikt nie jest w stanie nad nim zapanować. Receptura, jak i sam proces wytwarzania, są pilnie strzeżone przez członków cechu. Alchemicy produkują dziki ogień w Domu Cechowym Alchemików, który znajduje się pod Wzgórzem Visenyi w Królewskiej Przystani. Produkcja dzikiego ognia to proces czasochłonny, wymagający niezwykłej delikatności i, jak twierdzą sami Alchemicy, podszyty magią. Dokonuje się tego w odosobnionych celach. W razie, gdyby substancja wybuchła jeszcze w trakcie tworzenia, sufit pomieszczeń, w których się go wytwarza, zapada się zrzucając piasek, który ma stłumić pożar. Dziki ogień przechowuje się w glinianych dzbanach, z którymi trzeba obchodzić się ostrożnie, by nie uszkodziły się ani nie zbiły, prowadząc do katastrofy. Substancja ta im starsza, tym staje się bardziej łatwopalna i każdy rodzaj ognia czy iskra, a nawet wystawienie na działanie podwyższonej temperatury (choćby słońca), może doprowadzić do pożaru. Dlatego ważne jest, by transport naczyń z substancją odbywał się nocą, w wozach wypełnionych piaskiem. Naczynia należy zapieczętować i przetrzymywać w pomieszczeniach wypełnionych wodą.

Tekst opracowała Kroicielka Pomidorów, dziękujemy!

Maestrzy z Cytadeli badają historię i cechy różnych trucizn, zgodnie sądząc, że najgęściej rozpowszechniane są one na terenach Wolnych Miast, lecz używane często również w Westeros. Uważa się je za broń eunuchów, bękartów i kobiet, a rycerze i wysoko urodzeni gardzą nimi jako bronią niosącą śmierć.

Powszechne trucizny bazowane są na jadach zwierząt i owadów, np. żab, bazyliszków i mantykor oraz różnych rodzajów muchomorów czy ziół. Maestrzy znają ich działania, a także umieją przygotować odpowiednie antidota tam, gdzie nie jest jeszcze za późno.

Rzadkie trucizny, jak na przykład Dusiciel, wykonywane są z rzadkich składników, w tym przypadku pochodzących jedynie z Jadeitowego Morza. Zabija, zatykając tchawicę, a tym samym dusząc ofiarę. Jest to trucizna, która była używana w przeszłości do zabijania królów, dlatego wielu wysoko urodzonych zatrudnia obecnie degustatorów żywności. Lyseńskie Łzy są bezwonną i bezbarwną trucizną, zabijając atakując żołądek i jelita.

Są też niejednoznaczne trucizny. Księżycowa herbatka przerywa ciążę, co sprawia, że ​​niektórzy maesterzy niechętnie nazywają ją lekiem. Mikstura Słodkiego Snu zapewnia głęboki sen w małych dawkach, ale większe dawki mogą zabić. Duże dawki większości leków mogą być śmiertelne; Maester musi więc być bardzo ostrożny w zarządzaniu nimi.
Niektóre trucizny nie zabijają, ale tylko przez jakiś czas ofiara jest niedysponowana.

Trucizny są często podawane ofiarom w żywności lub napojach, mogących również służyć do maskowania ich smaku i zapachu. Z tego powodu szlachetne kuchnie są często strzeżone, a degustatorzy żywności są zatrudniani do ochrony życia swoich panów. Mimo to, sprytni truciciele od czasu do czasu prześlizgują się przez zabezpieczenia. Tak wiele szlachciców zginęło od trucizny, jak od miecza. Trucizna może być również dostarczana przez powlekanie nią broni lub nawet przez skórę.