Aurora jako każda z Starków urodziła się na północy w Winterfell, urodziła się o miesiąc za szybko i maester nie dawał jej większych szans na przeżycie, jakie było ich potem zdziwienie gdy dziewczyna rosła jak na drożdżach, jednak zbyt szybki poród spowodował, że miała ona i do dzisiaj ma bardzo słabą odporność. Jest bardzo chorowitym dzieckiem, jednak to nie przeszkadza jej w byciu uśmiechniętą czy pełną życia, interesowało ją wszystko co się działo dookoła niej i gdy tylko ta trochę podrosła to była po prostu wszędzie! Każdy w Winterfell jak i z okolic znał jej imię, nie raz widzieli jak blond dziewczynka opatulona szczelnie płaszczem przemykała się do Bożego Gaju. Rodzice rzadko kiedy pozwalali jej opuszczać zamek, bo w nim było przede wszystkim bezpiecznie, zwłaszcza że Aurora była bardzo naiwna a jej wiara w ludzkość pozwalała jej na zawieranie znajomości nawet z jakimiś szemranymi typkami. Bardzo lubiła przechadzać się po Winterfell, zaglądać w każdy nawet najmniejszy kąt, nawet nie bała się sama schodzić do krypty a do dzisiaj wielu dorosłych boi się to robić bo wierzą, że żyją tam duchy Starków. Duchy, natura nie były jej obce ani trochę, uwielbiała cały świat który ją otaczał i nawet gdy zmęęczona i przemarznięta wracała do zamku późnym wieczorem, a następnego dnia leżała już z gorączką w łóżku to miała uśmiech na twarzy. Była takim promykiem słońca, który rozświetlał te wszystkie złe dni, zwłaszcza na Północy. Nie potrafiła przejść obojętnie wobec czyjegoś cierpienia i zawsze podzieliła się kromką chleba z najbiedniejszymi. Starała się wyrosnąć na prawdziwą pannę. Jednak jej zdrowie podupadało i kiedy o mało co nie zmarła na zapalenie płuc Lord Stark postanowił wysłać ją na południe. I tak Aurora po pożegnaniu z rodziną trafiła do Królewskiej Przystani, miejsca do którego zawsze chciała się dostać, a teraz jej fantazję o poznaniu jakiegoś przystojnego rycerza mogą się ziścić. Jednak wraz z przybyciem do Królewskiej Przystani, zaczęło się coś z nią dziać. Często ma sny w których jest w Winterfell, ale ma wrażenie, że patrzy oczami kogoś zupełnie innego, tak jakby była psem, którego karmiła za szczeniaka. W snach zazwyczaj biega radośnie po swojej rodzinnej posiadłości i przygląda się co takiego robią jej rodzice czy dziadkowie. Mimo, że jej dobrze na południu to jednak tęskni ona za swoim domem, bo przecież każde dziecko tęskni, prawda?
Umiejętności
TUTAJ WYPISZ POSIADANE UMIEJĘTNOŚCI WRAZ Z PUNKTAMI
