Młodej Martellównie nigdy nie zdarzało się zaspać, ba, na ogół była na nogach wcześniej, niż spora część pozostałych mieszkańców twierdzy. Dzięki temu miała zwykle czas na spokojnie przyszykować się do dnia, a i spędzić pierwsze chwile na nogach w jakiś przyjemny sposób. Zwykle oznaczało to, że nim porwała ją rutyna obowiązków mogła naszkicować wybrany obiekt w ramach ćwiczeń, bądź przeczytać choć parę stron z wybranej księgi. To właśnie taka szybka lektura sprawiła, że na umówione spotkanie musiała teraz pędzić na złamanie karku - zagubiona wśród atramentowych słów zupełnie straciła rachubę czasu, orientując się jaka jest pora dopiero po dłuższej chwili. Zdążyła się ubrać, zebrać krótkie włosy w niedbałego kucyka trzymającego się tylko na słowo honoru, złapać wcześniej przygotowaną torbę i napchać usta słodką bułką, którą planowała przeżuć po drodze. Dzięki Bogom znała doskonale plan Słonecznej Włóczni, bez problemu więc pokonała jej kolejne korytarze i wypadła z pałacu prosto na plaże. Tam jej szaleńczy bieg tylko nabrał prędkości. Piach uciekał jej spod nóg i kilka razy nieomal nie przewróciłaby sie w szaleńszym biegu po plaży, nie oznaczało to jednak absolutnie, że zamierzała zwolnić. Nie mogła sobie pozwolić na spóźnienie się, choćby miała to opłacić jakimś mało eleganckim przewróceniem się po drodze czy nawet wynikającym z niego zdartym kolanem. Co prawda Allyria należała do dzieci ostrożny i typowe dla jej rówieśników obrażenia rzadko kiedy zdobiły jej ciało, ale jednak nawet jej zdarzało się załapać siniaka. Zapewne po dniu dzisiejszym i tak miała mieć możliwość pochwalenia się kilkoma nowymi - treningi nigdy nie stanowiły jej najmocniejszej strony. Mogła wojować na słowa, czy to pisane, czy mówione, ale kiedy w grę wchodziły ciosy bronią lub pięściami zwyczajnie nie radziła sobie najlepiej. Czasem udawało jej się wpaść w rytm walki, ale wykorzystywała to głównie do robienia uników, niż faktycznego uszkodzenia oponenta.
W końcu udało jej się dopaść do ciotki, zatrzymując się gwałtownie i rozsypując na boki nieco piasku.
- Zdłonżyłam. - rzuciła wyraźnie zadowolona, wciąż jeszcze z pełnymi jedzenia ustami. Chwilowo pozwoliła sobie odrzucić na bok zasady etykiety - Jawahir była ostatnią, która suszyć jej miała głowę za ich nieprzestrzeganie. Dziewczynka spróbowała się nawet uśmiechnąć, ale chwilowo postanowiła jednak skupić się na przełknięciu bułki, później będzie mogła szczerzyć się do oporu.

Fakt, że już na samym początku udało jej się nie wywalić stanowił prawdziwe osiągnięcie w jej oczach - w przeciągu najbliższych paru minut i tak doskonale zaznajomi się z glebą, nie musiała tego rozpoczynać jeszcze przed faktycznym rozpoczęciem treningu. Bez większego sprzeciwu, bo i po co, wykonała polecenie chwilowo skupiając wszelkie siły na poradzeniu sobie ze śniadaniem. Faktycznie szkoda by było, gdyby w niefortunnych okolicznościach opuściło jej żołądek - nie dość, że marnotrawiła by w ten sposób zupełnie niezłą bułkę, to jeszcze musiałaby kontynuować lekcję na pusty żołądek. Przeżuwając posiłek odrzuciła na bok torbę i poprawiła rozpadającego się w wyniku szaleńczego biegu kucyka, jednocześnie kiwając głową w odpowiedzi na pytanie.
- Tak, dziś... - przełknęła ostatnią porcję. - Czytałam o Asshai. Mama kupiła mi nową książkę, jest po valyriańsku, ale powoli ją sobie tłumaczę.
Jeszcze w czasie swej odpowiedzi sięgnęła po podawany kij, gotowa kontynuować monolog. Każdy kto ją znał wiedział, że zdolna była rozmawiać o książkach godzinami. Czasem jeden tom okazywał się na tyle fascynujący, by tylko o nim mówiła przez cały tydzień, zamęczając tak rodzinę, jak i służbę. Tak zafascynowana potrafiła być chyba tylko jeszcze zwierzętami i tutaj prędzej odnajdywała sobie chętnych słuchaczy. Przykładowo dornijskie wierzchowce, które stanowiły jeden z jej ulubionych tematów, były też dumą dla większości jej rodaków i stanowiły rzecz bardziej interesującą, niż kolejne zakurzone tomiszcze.
Cokolwiek planowała dodać do swej wcześniejszej wypowiedzi zostało brutalnie ucięte, gdy z głuchym uderzeniem wylądowała tyłkiem na piachu.
- Nie byłam gotowa! Prawie odgryzłam sobie język! - pożaliła się marszcząc lekko brwi, jednocześnie w już pełni skupiając swoją uwagę na dzisiejszej przeciwniczce. W miarę sprawnie poderwała się na nogi, choć tyle zdążyła już sobie przyswoić dzięki częstym upadkom, jednocześnie pewniej łapiąc trzymany kij. Nie mogła znów dać się złapać z zaskoczenia. Jej pozycja miała być typowo obronna, bo nie angażowała się w tę walkę z przeświadczeniem, że może ją wygrać. O jej sukcesie stanowić miało jedynie przetrwanie w miarę długo, z minimalnymi obrażeniami. Co prawda ciotka nie zrobiłaby jej żadnej poważnej krzywdy umyślnie, ale zła technika upadku i nadzianie się samemu na kij też wchodziło w grę - Allyria była tego aż nazbyt świadoma, przerobiła to już bowiem. W sytuacji, gdy samemu nieopatrznie wyrządzało się sobie krzywdę nawet bardziej niż rany bolała urażone ego. Może i dziewczę nie było nazbyt pyszne, ale jednak jakąś tam dumę posiadało i gotowa była jej bronić!

W planach miała ogryźć się za takie zbycie całkiem realnego zagrożenia, na jakie narażono jej narząd mowy, ale zbytnio pochłonęło ją toczone starcie. Nie miała wątpliwości, że Jawahir stać było na znacznie więcej, niż prezentowała w czasie treningu. Gdyby ktoś inny próbował ułatwić jej zdanie mogłaby się nieco obruszyć, ale szczęśliwie miała wystarczająco dużo oleju w głowie, by ten jeden raz mierzyć sił na zamiary. Zwłaszcza, gdy i te osłabione uderzenia wystarczyć miały by raz po raz zmusić ją do wycofywania się.
- Tak, daleko! - odparła, wykorzystując fakt, że jeszcze przez chwilę była w stanie złapać oddech. - Jest trudny, ale też należy do najstarszych w świecie - wiele naukowych ksiąg spisywano właśnie w nim.
Jeszcze przez chwilę Allyria zdecydowana była pozostać w defensywie, a więc stanie do którego zdążyła już zdecydowanie przywyknąć. Czuła się w niej niemal pewnie. Jej ciało powoli uczyło się odpowiednio reagować na uderzenia, a oko rozróżniać te ciosy, które lepiej było parować od tych, przy których pozostawał jej tylko unik. Nawet same upadki w dużej mierze nie były już tak bolesne, a podniesienie się z ziemii znacznie sprawniejsze, niż gdy dopiero zaczynała swoją przygodę z walką. Ale nie mogła przecież wykonywać kroku za krokiem, bo w pewnym momencie skończyłoby im się Dorne i wylądowali w Krainach Burzy albo, co gorsza, w Reach.
- Mówimy jednym językiem w Westeros, a i tak nie możemy się dogadać! - rzuciła, mając nadzieję, że jej słowa okażą się na tyle warte uwagi ciotki, by ułatwić jej samej prowizoryczny atak. Nie próbowała ściąć jej znóg, tamta stała zbyt pewnie, a ramionom dziewczynki brakowało do tego krzepy. Zamiast tego starała się wykonać zamach kijem szybko, a lekko - by nie dać szansy na blok, którego szans nie miałaby przełamać. Nie chodziło jej o zadanie jakichś większych obrażeń, samo trafienie kobiety byłoby dla Allyrii ogromnym sukcesem. Miałaby powód do dumy... I być może chwalenia się też wszystkim wokół, którzy mieliby akurat nieszczęście trafić na nią w ciągu najbliższej doby. Bardzo nie chciała myśleć, że atak z jej strony oznaczał jednocześnie pęknięcie w trzymanej do tej pory gardzie, a jednak nie mogła powstrzymać się od odruchowego przygotowania mentalnego na ponowne spotkanie z piachem.

Kolejne odgłosy uderzeń nie były może najprzyjemniejszą melodią dla jej ucha, ale przynosiły jej przynajmniej jedną dobrą nowinę – oto kolejny cios nie skończył na jej własnym drobnym ciele. Mimo wszystkie nieco szkoda jej było faktu, że musiały tak brutalnie położyć kres spokojowi wybrzeża, którym w innych okolicznościach z chęcią nacieszyłaby się choćby i w samotności. Rzadko miała okazję pobyć bez towarzystwa, na ogół zbyt zajęta rutyną zajęć oraz zupełnie nieprzymusowym pakowaniem się w kolejne spotkania, o mniej lub bardziej edukacyjnym charakterze. Może jeszcze będzie miała okazję posłuchać nieco szumu fal, nacieszyć się ciepłym piaskiem pod stopami, gdy już skończą... A może wówczas nie będzie już miała energii cieszyć się czymkolwiek – takie dni też się zdarzały, acz dziś nie powinno raczej należeć do ich mało zacnego grona. Miała za sobą w miarę spokojny sen, dobrze rozpoczęty poranek i jako tako akceptowalne śniadanie – powinna mieć dzięki temu połączeniu odpowiednią ilość sił.
- Tłumaczą! Całe grona maestrów się tym zajmuję, a i za morzem wielu nad tym główkuje. – musiała zrobić przerwę w połowie wypowiedzi, aby nabrać więcej powietrza. Co prawda nie dostała jeszcze zadyszki, ale kolejne jej oddechy przychodziły w coraz mniejszych odległościach czasu. – Ale są też takie słowa, wyrażenia, które są w innych językach, a których nie ma w naszym.
Allyria chyba zbyt długo nie dostała kijem po głowie, a zupełnie zatraciwszy się w walce nie myślała nawet o możliwości, że był to zupełnie umyślny zabieg. Ośmielona swymi dotychczasowymi sukcesami, a zwłaszcza faktem, że rozmowa faktycznie spełniła więcej niż tylko socjalizacyjną funkcję, pozwoliła sobie na próbę nieco agresywniejszego podejścia do treningu. Oznaczało to ni mniej, ni więcej że na własną prośbę zakończyła dobrą passę unikania czy blokowania ciosów, dostając końcówką kija po udzie gdy jeden z uników nie został zainicjowany wystarczająco szybko. Nawet jeśli syknęła, trochę z bólu, a torchę jakby sama sobą rozczarowana, to nie zraziła się tym. Rzadko co było w stanie odciągnąć ją od raz powziętego zadania, niezależnie od tego czy było zupełnie błahe, czy jednak kluczowe dla jej życia. Teraz jej celem było wyjście z treningu z poczuciem, że dała z siebie wszystko i zapunktowała u Jawahir.
Gdzieś w międzyczasie rzemień utrzymujący jej włosy poddał się i teraz nie dość, że musiała mierzyć się z ciotką, to zyskała jeszcze dodatkowego oponenta. Kolejne kosmyki raz po raz spadały jej na twarz, ograniczając nieco pole widzenia, ale nie wyglądało by zamierzała poprosić o przerwę na ich ponowne spięcie. W normalnej walce nie zostałaby potraktowana ulgowo tylko dlatego, że zniszczneiu uległa jej fryzura, acz aktualna sytuacja dawała jej nieco do myślenia – być może czas było nieco zapuścić włosy, tak by ich splecenie pozwoliło w przyszłości uniknąć podbnych sytuacji, a i ułatwić nieco codzienne życie.

Tam gdzie Jawahir powoli doskwierała wzrastająca temperatura, Allyria wyraźnie wypacała już siódme poty. Co prawda jak na dziecko przystało posiadała dość sporo energii, ale na ogół zużywała ją raczej do pracy umysłowej, niż fizycznej. Nic dziwnego, że gdy trzymany przez nią jeszcze chwilę temu kij uderzył o piach, ona sama zgięła się wpół opierając dłonie na udach, mrucząc "Dziękuję" i starając się złapać oddech. Nie dane jej było dokonać temu w spokoju, gdy dłoń ciotki znalazła się w jej włosach i mało delikatnie położyła kres jakiemukolwiek w nich ładowi, jeśli w ogóle dało się go odnaleźć po treningu.
- Hej! - ni to krzyknęła, ni to mruknęła, wyraźnie niezadowolona. Odsunęła głowę kawałek, próbując uciec przed dalszym czochraniem, ale nie wydawało jej się szczególnie jej na tym zależeć. Może i nie zamierzałą powiedzieć tego głośno nikomu, ale tego typu gesty stanowiły dla niej lepszy prezent, niż jakiekolwiek namacalne podarki. Czuła się dzięki nim kochana, a to było najlepsze, co mogła dostać od swoich najbliższych. Widząc, że Jawhir poniosła klęskę w poszukiwaniach ona sama nie podejmowała nawet próby, zamiast tego ruszając za ciotką w stronę wody. Zdjęcie butów nie poszło jej zbyt elegancko, gdy przez chwilę musiała podskakiwać na jednej nodze, ale w końcu i ona mogła poczuć na skórze chłód fal. Z chęcią wskoczyłaby do morza cała, ale nie byłoby to najrozsądniejsze. Pocieszyła się, że później powinna mieć więcej czasu na kąpiel, a może uda jej się nawet skłonić do towarzyszenia jej paru rówieśników.
- W tym obcym języku też zapewne nie istnieją słowa na niektóre dobrze nam znane rzeczy. - wzruszyła ramionami. - Język to po prostu narzędzie, a fakt, że ktoś używa go inaczej czy poszerza jego zakres nie oznacza, że nagle staje się od nas lepszy.
W odpowiedzi na chlapnięcie zachichotała, przyjmując taki obrót spraw z uśmiechem na ustach, po czym odwdzięczyła się Jawahir na tyle, na ile pozwalały jej drobne dłonie. Jej mina nieco zrzedła dopiero przy wspomnieniu smoków, a spojrzenie ciemnych oczu Allyrii przesunęło się z towarzyszącej jej kobiety ku morzu.
- Też nigdy żadnego nie widziałam, ale czasem... - zaczęła. - Czasem mi się śnią. Wielkie, skrzydlate kształty przemykające nad głową, opadające na ziemię siejąc pożogę.
Nie mówiła, gdzie widuje te bestie, bo miejsce akcji zmieniało się dość często. Fakt, że w znacznej części były to znane jej lokacje w Dorne wolała zwyczajnie przemilczeć.

Zaśmiała się wesoło gdy Allyria wzdrygnęła się przed pryskającą wodą. Miło było oddawać się błogiej zabawie i nie musieć przejmować pozostałymi rzeczami. Gdy była dzieckiem wolny czas spędzała na zabawach i psotach w kuchennych pomieszczeniach pałacu. Podkradała świeżo upieczone słodkie bułeczki z cynamonem, podmieniała przyprawy lub wyciskała cytrynę do wina przygotowanego dla Leandro. Teraz, kiedy była już dorosła ułatwiała podobne zabawy dzieciom swojego rodzeństwa.
- Ech - wzruszyła ramionami i uderzyła dłonią w wodę jeszcze raz.
Ochlapywały się przez chwilę wodą mocząc sobie wzajemnie ubrania. Niebo nad nimi jaśniało błękitem, niezmącone ni jedną chmurą; a to właśnie tego z takim wyczekiwaniem i nadzieją wypatrywano od dawna w Dorne. Kwestią czasu było zapewne, aż i w pałacu i domach możnych zacznie brakować produktów.
- To muszą być niesamowicie potężne bestie! - nie ukrywała fascynacji. - Podobno każdy Targaryen na swojego. Podobno sam król lecąc na jednym zrobił porządek z ludźmi za murem. Ciekawe, co to za miejsce.
Więcej o Murze stojącym na Północy nie słyszała. Wiedziała jedynie, że jest. I że coś odgradza. I że nikt nie chce tam wylądować. Wyprostowała się i przekrzywiła głowę słuchając Allyrii.
- To nie są dobre sny - stwierdziła po dłuższej chwili milczenia. Sny o nieszczęściu zawsze je zwiastowały. Przysłoniła dłonią oczy i spojrzała przed siebie, w bezkres wody. Przy suszy łatwo było o pożary. Płonące stosy siana i pola to było ostatnie, czego było trzeba w Dorne. Modły zanoszone do bogów nie pomagały, jakby wielcy się od nich odwrócili; karali za coś. - Może nie powinnaś tyle czytać?

Śmiała się w głos nawet gdy słona woda zalewałą jej twarz, szczypiąc w oczy i wypełniając usta. Jeszcze nie tak dawno temu chwile beztroski wydawały jej się czymś oczywistym, ale z biegiem czasu zdawały się następować w coraz większych odstępach czasu, starała się więc wykorzystać je do maksimum. Nim skończyły bawić się w wodzie była już zupełnie przemoczona, a jej ciemne wlosy przestały w końcu sterczeć we wszystkie strony - teraz dla odmiany lepiły się tak do twarzy, jak i karku. Szkoda, że było to wynikiem ich pluskania się w morzu, a nie zabaw w deszczu, bowiem wówczas radość byłaby podwójna. Może Allyria nie rozumiała jeszcze wszystkich konsekwencji, jakie niosła ze sobą nękająca region susza, ale i tak miała o nich całkiem niezłe pojęcie. Wystarczyło obserwować i słuchać uważnie, a w tym była zdecydowanie lepsza, niż w uderzaniu przeciwnika kijem. W pałacu nigdy dotąd nie brakowało im niczego, a perspektywa, że mogło to ulec zmianie była chyba bardziej niepokojąca, niż wspomniane sny o smokach. A już w ogóle negatywne emocje wywołać u niej miała sugestia, że powinna zarzucić lekturę w takim stopniu, jak czyniła to dotychczas.
- To nie wina książek! - obruszyła się, zgarniając ręką niesforne kosmyki z oczu. - Czytam przecież o Zagładzie Valyrii, szarej łuszczycy czy innych okropnościach, a jednak żadne z nich nie nawiedza mnie w snach!
Może nie powinna ich nazywać okropnościami, bo raczej nie miało to poprawić sposobu, w jaki ciotka myśleć miała o pochłanianych przez nią tomach. Faktem jednak było, że treści ich nie stanowiły lekkiego materiału do poduszki - takie historie nudziły młodą Martellównę. Nie miała cierpliwości do przewidywalnych opowiastek, które nie wnosiły do jej życia nawet jednego nieznanego słowa. Może kiedyś w życiu miałaby dość eskcytujących przeżyć i zaskakujących nowin, by nie musieć doszukiwać się ich między stronicami, ale póki co właśnie tak czerpała radość z życia.
Odrzucając jedną wersję wydarzeń musiała odruchowo zastanowić się, co innego mogło powodować jej majaki i czy faktycznie miały coś zwiastować. Naturalnie pierwsze co przyszło jej do głowy to rozmowy z niektórymi z przybyszów z dalekich krain, opowiadających jej o magii i tajemniczych sposobach w jaki działała. Dziewczynka wierzyła im, spijając każde słowo na temat sił dla człowieka niepojętych, ale ten jeden raz wolała, by w niej samej nie było nic specjalnego i sny okazały się być zupełnie zwyczajne.

W kwestii wiedzy i nauki Jawahir nie była wzorowym przykładem ucznia. Czytała ledwie co, z pisaniem też miała problemy. Przyswajanie nauk ścisłych również szło jej opornie. Zupełnie inaczej rzecz miała się z dziedzinami związanymi z potyczkami na miecze lub strzelaniem z łuku. Mało kto w Dorne posługiwał się mieczem o giętkim i długim ostrzu tak, jak ona. Takie a nie inne zainteresowania bądź ścieżka kariery nie została obrana zupełnie przypadkowo. Lady Uller nie cieszył widok bękarcia Lorenta na dworze, pałętającego się po korytarzach, którymi sama zwykła kroczyć. Widok Jawahir był dla niej niczym siarczysty policzek. Namacalny dowód zdrady męża.
W koszarach, pośród wojskowych namiotów nie była narażona na nieprzychylne spojrzenia. Wychowywano ją tam w zupełnie inny sposób. Po dziś dzień nie do końca była pewna jakie zachowania nie przystoją damie.
- Dlaczego czytasz o czymś tak paskudnym jak szara łuszczyca? - zmarszczyła nos. Zdarzyło się jej słyszeć kilka razy o chorobie i nie chciałaby mieć do czynienia z kimś kto na nią cierpiał. Na samą myśl o łuszczycy czuła wstręt pomieszany ze strachem przed zarażeniem się. Mało czego się brzydziła, to jedno stanowiło jednak jeden z wyjątków. Ludzie zawsze bali się nieznanego. - Nie lepiej czytać historie o podbojach? O bohaterach, którzy ratowali ludzi w potrzebie?
Podrapała się po nosie. Była zbyt prosta na skomplikowane opowieści. Któregoś rady Arianne zaczęła czytać siostrze historię opowiadaną w sposób szkatułkowy. Historia zawarta w historii, która opowiadana była przez bohatera legendy była czymś co sprawiło, że Jawahir szybko pogubiła się w faktach. Wszystko jej się pomieszało.
Westchnęła ochlapując kark zimną, słoną wodą. Było już południe. Palące słońce zaczynało dawać się we znaki i nawet delikatny wiatr od wschodu nie stanowił ulgi dla skóry. Wyszły z wody kończąc wesołe zabawy. Sand wzięła swoje buty oraz kije, które przez ten cały czas leżały na piasku.
- Wracajmy. Twoja matka na pewno się niecierpliwi.

zt2.