Małżeństwa w żadnej części Westeros nie były łatwym zagadnieniem. Kolejny etap życia każdego dobrze urodzonego mężczyzny i kobiety. Unia, która mogła przypieczętować lub pogrzebać sojusz, czasem budowany na piasku, kosztem chęci i szczęścia tych, których dotyczyła. Z drugiej strony największym szczęściem powinno być przysłużenie się rodowi; czymże bowiem byliby bez rodziny? Nie różniliby się wiele od samotnej wyspy na środku morza, która choć była w stanie samodzielnie funkcjonować, nie mogła spodziewać się pomocy znikąd. W ich przypadku wszystko to było o tyle ważne, że każde kolejne małżeństwo zapewniało stabilność kraju. Umożliwiało im pozostanie niepodległymi już tak długi czas, choć niejednokrotnie mało brakowało, by utracili również i to. Choćby z tej przyczyny małżeństwo Arianne i Myghala było tak istotne, bez względu co oboje mogli na ten temat sądzić. Lordowie Skyreach byli ważnymi sojusznikami w piramidzie ewentualnej ochrony przed najazdem; strzegli bowiem jednej z najlepszych dróg, by tegoż najazdu dokonać. Decyzja ojca o oddaniu lordowi Fowlerowi najmłodszej córki, nie wzbudziła zatem niczyjego sprzeciwu, choć Leandro domyślał się, że być może tuż po ogłoszeniu zaręczyn, Arianne mogła mieć zgoła inne zdanie na ten temat. Nie w jego gestii były jednak takie dyskusje z siostrą; nie należał do osób, które obdarzone dodatkowymi pokładami empatii byłyby w stanie ją zrozumieć.
Uściskał siostrę serdecznie, by tuż po chwili odsunąć ją na odległość ramion; przyjrzał jej się, jakby oczekując ewentualnych zmian, które mogły w niej zajść pod wpływem ostrego, górskiego klimatu. Nie dostrzegł, by coś siostrze dolegało, zatem przez myśl nawet mu nie przeszło, że wszystko to rysuje się nie mniej surowo, niż szczyty Gór Czerwonych.
— Już sądziłem, że zapomniałaś drogi do domu — odparł żartobliwie. Zdawał sobie wszak sprawę, że nie była to wyprawa ani krótka, ani łatwa; niemniej skoro Arianne już tu była, mógł z lekkością poddać się humorowi. Chociaż na chwilę, nim troski znów osiądą ciężarem na jego barkach, ciągnąc ku dołowi. Faktycznie, najpewniej upomniałby ją, gdyby podniosła temat męża w jego obecności. Nie tylko dlatego, że mężczyznę znał i niezwykle szanował; głównie jednak dlatego, że najpewniej czułby się niezręcznie, będąc stawiany w pozycji kogoś, kto miał zderzyć się z plotkami. Tych unikał jak ognia, bowiem zdawał sobie sprawę, jak wielki zamęt potrafiły na człowieka sprowadzić. Zwłaszcza gdy z każdej strony należało spodziewać się bacznych uszu, które jedynie wyczekiwały wygłodniałe, gdy tego typu smaczki padną w rozmowie. Byłby głupcem sądząc, że nie było między nimi szpiegów. Niechaj porażka Moriona świadczy o tym najlepiej.
Wskazał Arianne miejsce na stosie wygodnych poduszek, samemu sięgając po karafkę z winem.
— Twoje ulubione — zauważył jedynie, spoglądając na nią z niemal maesterską ciekawością. — Napijesz się? — Zapytał, prawdę mówiąc spodziewając się odmowy. Od ślubu minęło wszak już kilkanaście tygodni, dość logicznym było zatem zakładać, że stan Arianne nie pozwala jej na picie alkoholu. Nie powiedział tego jednak na głos.
— Wiele nie zdążyło się zmienić od twojej wyprowadzki. Wciąż większość czasu spędzam w koszarach. Czasem zastanawiam się, czy informatorzy nie szepczą, że szykujemy się do jakiejś wojny — uśmiechnął się półgębkiem. Istotnie, zakrojone na szeroką skalę szkolenia mogły sprawiać takie wrażenie, gdy tak naprawdę były jedynie skutkiem obsesji dowództwa na punkcie tego, by w jak najszybszym czasie powrócić do stanu armii sprzed błędów, które popełnił ich wuj. Nie zamierzał jednak zarzucać Arianne szczegółami, które najpewniej nijak jej nie interesowały.
— Jak podoba ci się Skyreach? — Zapytał, napełniając winem kielichy, jeżeli siostra wyraziła taką chęć. Przyjrzał jej się badawczo; sam wychował się pomiędzy murami tamtej twierdzy, był zatem ciekaw, co kobieta ma na ten temat do powiedzenia, zważywszy, że słynęła raczej z zamiłowania do ciepła i kolorów Słonecznej Włóczni, których nie sposób doszukać się w podniebnej twierdzy orlich lordów.

Wiedział o tym, o jej przywiązaniu. Tak jak wiedział na pewno, że drogi ich wszystkich się kiedyś rozejdą, tak doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jak źle by nie było, każde z rodzeństwa zawsze będzie wiedziało, gdzie wrócić, bo w murach nagrzanych palących słońcem każde z nich zostawiło serce. Kłócili się niejednokrotnie, nie mogąc odnaleźć porozumienia. Rywalizacja, która zawsze istniała pomiędzy nim, a Dameronem, również była obecna. Nic nie mogło jednak zmienić szacunku do rodu, do ich twierdzy i kraju. I właśnie z powodu tegoż z takim bólem serca patrzył, jak susza obraca wszystko w perzynę, a oni mogli jedynie próbować jakoś załagodzić zgubne skutki; nikt z nich nie miał wszak mocy, pozwalając panować nad pogodą. Nikt nie był w stanie wymodlić stalowoszarych chmur, które na chwilę ochronią ich i ich plony przed zabójczymi promieniami i wydadzą na świat życiodajne strugi deszczu.
Leandro nie był może rozczarowany, co zwyczajnie dosyć zdziwiony. Jakkolwiek nie było to ani jego sprawą, ani zmartwieniem, podobne nowiny zawsze stanowiły dobre wieści; tych z kolei tak bardzo brakowało im ostatnimi czasy. Nie dał po sobie poznać nawet mrugnięciem powieki, że odpowiedź na pytanie o wino zszokowała go. Rozlał trunek bez słowa, nie szczędząc ciemnoczerwonego płynu o mocnym aromacie.
— Rozkażę od razu, by je przygotowano — zaproponował niezobowiązująco. Nie chciał wdawać się w szczegóły powodów, dla których wystosowano do Fowlerów zaproszenie do Słonecznej Włóczni. Jakkolwiek bardzo chętnie powiedziałby, że była to kwestia zwykłej tęsknoty za siostrą, wszyscy łącznie z Arianne zdawali sobie sprawę z tego, że byłoby to kłamstwo. Nikt nie fatygowałby ich bez powodu, sądził jednak, że zarówno ojciec jak i ciotka będą stosowniejszymi do tego, by przekazać informacje o zbliżającym się zaproszeniu na jubileusz. Odczucia Leandro były wyjątkowo mieszane w związku z tym tematem; mieli jechać się bawić w najlepsze, gdy lud był na skraju suszy, a wiszące widmo głodu śmiało roztoczyło swe skrzydła nad nimi, niczym sęp?
Wolał nie zastanawiać się nad tym, co o tym wszystkim sądziła Elara. Ostatnie dni tylko zaostrzyły coraz śmielsze domysły, które najpewniej brały się jedynie z tego, że teraz tak niewiele się widywali. Wyrwane z kontekstu chwile pod bladą tarczą księżyca, zdawały się śmieszne krótkie. Nie chciał nawet wspominać o tym, ile czasu był w stanie poświęcić własnemu synowi. Błędne koło zdawało się nie mieć końca.
— Owszem. Spędziłem tam ładnych parę lat, do wszystkiego można przywyknąć — odparł, przyglądając się jej; wychwycił tę krótką chwilę zawahania z wprawą jastrzębia, który dostrzegł mysz. Czerń spojrzenia zawiesił na oczach siostry. — Nie podoba ci się tam — bardziej stwierdził, niźli zapytał; znał ją jednak, mimo że większą część dzieciństwa spędzili osobno. Ostatecznie dzieliło ich parę lat, które w tym wypadku stanowiło przepaść. Nie znaczyło to jednak, że mimo dość ograniczonej zdolności do współczucia, nie odczuwał go wobec ukochanej, wciąż w jego oczach małej, siostry. Rozparł się nieco wygodniej, raz jeszcze wykazując swobodą, która zdawała się mu towarzyszyć dokądkolwiek się nie udał. Upił łyk wina, wciąż przypatrując się Arianne, na której twarzy odmalował się frasunek.
— Góry też bywają piękne. Zaobserwowałaś już, jak jastrzębie szybują nad szczytami? — Zapytał nieco łagodniej. Nie było słów, którymi mógł posłużyć się, by jej jakoś pomóc. Gdyby tylko istniała taka możliwość zaproponowałby, by Arianne pozostała w rodzinnej twierdzy na dłużej; lord Fowler miał wszak swoje obowiązki, tutaj natomiast siostra mogłaby dotrzymać towarzystwa Elarze tak, jak niegdyś to Elara dotrzymywała jej. Może mogłyby naprawić swoje stosunki, które uległy rozluźnieniu na przestrzeni lat. Nie mógł jednak tego zrobić tak samo, jak Arianne nie mogła się na to zgodzić, świadoma obowiązków, które na niej ciążą. Dotkliwiej odczuwanych dla kobiet, niż mężczyzn; wszak to one musiały wyzbyć się własnego nazwiska, by przejść pod sztandar męża, nawet tutaj, w Dorne.

Bo czy tak naprawdę mieli inne wyjście, jak po prostu wmawiać sobie, że wszystko to kwestia przyzwyczajenia? Że upływ czasu rozwiąże wszystkie problemy? Opanowali to wszyscy to perfekcji. Wychowywano ich w ten sposób od maleńkości, a mimo różnic, które panowały w ich kraju, obowiązki pozostawały te same. Można było się buntować, wpadać w gniew i prowadzić wojnę taktyczną z rodem; tylko po co? Skoro właśnie stamtąd płynęła ich siła. Sojusze były ważne, a szafowanie nimi w imię własnego szczęścia nie tylko ryzykowne, ale i było domeną głupców. W trakcie swoich podróży wielokrotnie już zderzył się z opinią, że małżeństwo nie miało nic wspólnego z miłością; podobno jako książę powinien doskonale zdawać sobie z tego sprawę. Był jednak zbyt uparty; skoro nie dano mu szczęścia, sam postanowił je odszukać, na swoje nieszczęście. Bowiem miał teraz coś do stracenia. I sam nigdy nie pozwoliłby, żeby jego żona skończyła jak matka; ze smutkiem w oczach i siwizną, która coraz śmielszymi smugami odznaczała się na ciemnych włosach. Tym bardziej nie życzył tego Arianne, żywił zatem nadzieję, że cokolwiek ją trapiło, z czasem to minie. Nie mógł co prawda wczuć się w to, co grało jej w duszy; była jednak jego siostrą i to, że uśmiech znikał z jej twarzy, mimo że wcześniej gościł na niej niemal bezustannie sprawiało, że czuł się zobowiązany coś z tym zrobić. Tymczasem niewiele tak naprawdę mógł.
— W takim razie widzę, że niewiele się zmieniło, mimo upływu czasu — uniósł kącik ust w uśmiechu, poniekąd rad ze zmiany tematu. O jakże złudne to było! Udawanie, że problemy nie istnieją pomagało, ale tylko na chwilę. — Zawsze podziwiałem, że był je w stanie zmusić do posłuszeństwa. Kiedy my tego próbowaliśmy, kończyliśmy z twarzami rozoranymi przez ptasie szpony — westchnął, wracając na chwilę wspomnieniami do okresu dzieciństwa, które spędził wszak wśród tych samych murów, które teraz oglądała Arianne. Mimowolnie zastanowił się, czy chętnie odwiedzała te miejsca, które sam Leandro cenił.
— Mam nadzieję, że dobrze cię traktuje — dodał po chwili, znów wlepiając w nią badawczy wzrok; tylko przez chwilę mogła odnieść wrażenie, że to przesłuchanie, a nie zwyczajna pogawędka. Wyraz jego twarzy zaraz jednak złagodniał, jakby tamte słowa w ogóle nie padły. Ciężko było wyzbyć się poczucia odpowiedzialności za siostrę, nawet jeżeli jej dobrobyt nie powinien już stanowić jego zmartwienia. Mimo to, nawet jej zamążpójście nie mogło tego zmienić. Wierzył zresztą, że Myghal to dobry człowiek i nie zrobiłby nic, by świadomie zrobić Arianne przykrość. — Doceniłbym je z pewnością nieco bardziej, gdybym o brzasku nie musiał stawiać się na treningu — parsknął. Tak naprawdę, choć wówczas był ledwo żywy i niezadowolony z powodu wczesnej pory, a wschód był ostatnim, co chciał podziwiać, z perspektywy czasu doceniał dyscyplinę i ryzy, w których starano się utrzymać zarówno jego, jak i jego rówieśników.
— Raczej nie zdążymy — odparł, jednak nie mogąc powstrzymać się, by nie uchylić siostrze rąbka tajemnicy. — Dostaliśmy kruka od króla Jaehaerysa, z zaproszeniem na obchody jego jubileuszu — umilkł, nie zdradzając nic więcej, jakby w oczekiwaniu na reakcję siostry. Sam skupił się na winie, wilżąc gardło kilkoma łykami. Sam wciąż nie zdecydował, jaki ma do tego stosunek. Z jednej strony cieszyło rychłe spotkanie z tymi, których jego oczy dawno nie miały szansy oglądać. Z drugiej, myśl o zabawie, w czasie gdy w kraju wkrótce mogło nie dziać się dobrze, wydawała się nieodpowiednia. Pozostawało pogodzić się jednak z tym, że na decyzje księżnej nie ma większego wpływu, co z czasem zaczynało go drażnić coraz dotkliwiej. O tym nie zająknął się jednak ni słowem, świadom tego, jak wielką wagę by ono miało.