Jeśli urodzić się bękartem, to tylko w Dorne. Matka Jawahir była jedną z dwórek Mertellów. Młody Lorent szybko rozpalił w jej sercu ogień tak żywy, że niespełna rok później na świat wydała córkę. Ciało z ciała, krew z krwi; dziewczynka została uznana przez ojca, który zadbał również o jej wychowanie. Odważna, pewna siebie, niekiedy nawet butna, nigdy nie patrzyła w twarz lady Uller bowiem gdy to robiła, widziała w jej oczach smutek. Lady Uller nigdy jej nie uznała. Cieszyła się mimo wszystko Jawahir Sand ze swojej pozycji. Wiedziała, jakie obowiązki spoczywają na barkach jej rodzeństwa, zarówno starszych braci jak i młodszej siostry. Wszyscy byli komuś przeznaczeni. Jej nikt za nikogo nie wydał i jest temu bardzo rada. Ceniła sobie ten rodzaj wolności. Większość życia spędziła pośród wojskowych, najpierw podglądając szkolących się młodzieńców, by potem w mniej lub bardziej oczywisty sposób do nich dołączyć, uczyć się tego samego. Zdecydowanie bliżej było jej do wspinania się, strzelania z łuku czy też sztuki szermierki niż wyszywania i poznawania zasad etykiety. Ostatecznie dziedziny inne niż związane z walką tak zaniedbała, że na chwilę obecną czytanie czy pisanie sprawia jej poważny problem. Nie można rzec, że była zmuszona wybrać taki a nie inny styl życia. Przeciwnie, był to jej samodzielny wybór podyktowany chęcią posiadania życia, jakie wiedli starsi bracia. Daleko Jawahir do damy dworu. Pomimo męskich zainteresowań i zachowań lubi świecidełka. Barwi henną ręce, czerni sobie powieki, wplata koraliki we włosy. Nikt jej niczego nie zabrania. Nic, tylko żyć, nie umierać.
Czas dzieli pomiędzy trenowaniem z braćmi i innymi wojownikami w koszarach, zabawianiem się w najbliższym burdelu i wlewaniem w siebie piwa w okolicznych austeriach. Choć frywolna, wie kiedy należy powściągnąć wodze fantazji, niepowagi i dowcipu na rzecz spraw zgoła bardziej istotnych. Lojalność wobec rodziny ceni ponad wiele rzeczy. Rozkazy jakie wydaje jej ojciec wykonuje bez zająknięcia - ku temu z resztą została wyszkolona i przygotowana. "Ilu posłańców potrzeba, aby przekazać wiadomość?" zapyał kiedyś ojciec patrząc za uciekającymi szpiegami. Wypuszczono ich wspaniałomyślnie by przekazali pozdrowienia swemu dowódcy. "Jednego" odparła, naciągając łuk.
Z Leandro ścierała się na włócznie od młodych lat. Uczyła się od niego nie mniej jak od ojca i choć nie raz zgrzytała ze złości zębami, nauki te doceniała. Nawet, jeśli porażek nie znosiła z odpowiednią dla nich pokorą. Z czasem upodobała sobie również miecze o cienkich, długich i giętkich ostrzach. Z nieukrywanym żalem pożegnała młodziutką Arianne, gdy ta została wydana za mąż za starego lorda Fowlera. "Dlaczego takim młodym jak ty, zwykle trafia się za męża stary dziad?" pytała nieraz. Młodsza siostra nie raz spędziła z nią długi wieczór czytając na głos przeróżnego rodzaju opowieści o dawnych bohaterach starego Westeros. To dzięki niej właśnie, umiejętność czytania Jawahir odrobinę wzrosła. Po jej wyjeździe znów musiała męczyć się z literami samodzielnie. Boczyć się zbyt długo ani nie mogła ani nie potrafiła.
Panująca w Dorne susza gości niepokojem w myślach i sercach mieszkańców Dorne. Przyszłość jest niepewna, a o przeszłości nie ma co w takich chwilach wspominać. Jawahir gotowa jest uczynić to, co będzie trzeba.
