dziedzic rodu Hightower, dowódca sił zbrojnych, obrońca cytadeli, Głos Starego Miasta, Latarnia Południa
wyznawana religia
siedmiu
stan cywilny
kawaler
Biografia
Lord Lyonel Hightower urodził się po to, aby zostać dziedzicem Starego Miasta. Pierwszy i jedyny syn lorda Gerolda Hightowera. Już od wczesnych lat dzieciństwa przygotowywany był do roli jaką ma pełnić w przyszłości. W wieku siedemnastu lat w akcie przyjaźni między Redwyne’ami i rodem Hightowerów za żonę bierze lady Selyse Redwyne, a kolejnej zimy na świat przychodzi Garth Hightower, przyszłość rodu Hightowerów. Jeszcze w tym samym kwartale lord Gerold zapada na zdrowiu; choroba zabiera go szybko, pozostawiając rodowe dziedzictwo Lyonelowi. Młody lord musi walczyć o szacunek sąsiadów, chorążych, wasala. Chłopiec staje się Głosem Starego Miasta, Obrońcą Cytadeli, Latarnią Południa, głową dumnego rodu Hightowerów. Przyszłość rodu leży w rękach zaledwie siedemnastoletniego chłopca, a sępy zbierają się nad dziedzictwem historycznych królów Wysokiej Wieży. Lyonel jednak dzierży swój obowiązek dzielnie, powoli i cierpliwie realizując zamierzone cele. Swoje trzy młodsze siostry wydaje za głowy rodów Lannisterów, Florentów, tym samym zapewniając sobie silne sojusze wśród rodów Reach i sąsiedniej Krainy Zachodu.
Rodzę się jako drugi syn. Sześć kwartałów po cudzie narodzin Gartha. Ciężar jego cienia okrywa mnie od najmłodszych lat. Garth rośnie szybko, rozwija się tak jak tylko mógłby wymarzyć to sobie pan ojciec. Szybko pojmuje heraldykę rodów, czytanie, pisanie, ekonomię i sprawnie czyni zlecane mu przez maestra rachunki; miłuje się w księgach i zręcznie obchodzi się z naukami ojca o zarządzaniu majątkiem, z zainteresowaniem słucha długich wywodów ojca o polityce. Mogę się z nim równać dopiero wtedy, gdy do ręki biorę ćwiczebny miecz i pod czujnym okiem sprawiedliwego zbrojmistrza w końcu stajemy się sobie równi. Podczas gdy Garth zachwyca moich rodziców, ja napycham łajna do butów starej niani i kradnę szaty nagim dziewkom kąpiącym się u brzegu morza. Pan ojciec bije starannie i rzetelnie. Liczba ciosów adekwatna jest do mojego przewinienia. Uderza precyzyjnie, bez okrucieństwa. Strachem i bólem próbuje nauczyć pokory i dyscypliny. Pani matka odwraca wzrok, bo żyje zgodnie z wolą męża. Garth nie dostaje batów. Garth nigdy nie postępuje tak, aby zasłużyć na karę. Chociaż łakomie szukam miłości matki, wiem że to jego kocha bardziej. Czuje to moje młode serce, widzę to w błysku jej oczu gdy spogląda na swego pierworodnego. Widzę to w błysku, który gaśnie gdy spogląda na mnie. Mimo wszystko kocham brata. Gdzieś między dwoma zupełnie innymi światami, odnajdujemy wspólny grunt, gdy w ramie w ramie wojujemy drewnianymi mieczami, próbujemy prześcignąć wiatr na naszych rumakach. Wkrótce znikam z oczu ojca. Jadę do domu męża mojej ciotki; do Krainy Zachodu, na Skałę gdzie przez kilka następnych lat jestem giermkiem w służbie lorda Casterly Rock. Cień Gartha opada, odkrywam że Stare Miasto było ciężarem na mych barkach. Starannie spijam słowa z ust wuja, uczę się, dorastając na Zachodzie, nie w Reach gdzie moje miejsce. Tęsknota za bratem nabiera nowego wymiaru. Nie chcę wracać; nie chcę być daleko od niego. Pragnę być rycerzem; smakować przygody i chwały. Pasowany zostałem w wieku siedemnastu lat. Gdy ratuje ser Jorraha, kapitana gwardii przybocznej przed ostrymi jak brzytwa kłami dzika. Wtedy ojciec wzywa mnie z powrotem do Starego Miasta. W domu odkrywam, że przerosłem Gartha o pół głowy. Że jego twarz jest brzydka; szczurza i nieatrakcyjna, a oczy świńskie i posępne. Jego gwiazda jednak wciąż lśni równie mocno jak kiedyś, gdy tylko otwiera usta. Ojciec nakazuje mi zostać w domu, u boku brata, abym w przyszłości został jego protektorem; kapitanem jego gwardii przybocznej. Nie zmieniłem się od lat dzieciństwa; bardziej niż do obowiązków ciągnęło mnie teraz do uciech dorosłości - hazardu, dziwek i arborskiego wina. Ojciec nie wypuszcza mnie jednak ze szpon rodzinnego majątku. W końcu do rodowego zamku przybywa piękna pani. Moja przyszła siostra; narzeczona mojego brata. Nie przestaje kochać brata nawet gdy ilekroć spoglądam na jego żonę, widzę, że ona patrzy na mnie. Od zawsze łaknąłem tego co miał mój brat. Łaknąłem dumy ojca, uwagi matki, a teraz miłości jego żony. Zadry swe trzymałem w środku, nie siegając po to co nie było mi przeznaczone. Zbyt mocno kochałem Gartha by zabrać mu to co było jego. Pielęgnowałem jednak zawiść głęboko w moim sercu.
Garth pędził szybciej ode mnie. Tracąc rozum w szaleńczej pogoni za młodym dzikiem. Pędziłem za nim ile miałem sił. Pamiętam błysk stali, zawodzenie dzikiego zwierzęcia i okrzyk zwycięstwa brata. Pamiętam jak triumf cieniem spływa z jego brzydkiej twarzy, gdy dochodzi do niego skutek własnej bezmyślności. \W oczach ojca to była moja śmierć. To miało być przeznaczone mi. Nie muszę się nawet tego domyślać, lord Lyonel mówi mi to, szlochając nad ciałem ukochanego syna. Nie słyszę go jednak, bo w mojej głowie wciąż odtwarzam ten krótki moment, który zadecydował o losie Gartha. Ten krótki moment mojej bezczynności, gdy widzę siebie na jego miejscu i to uczucie mnie zamraża. Gdy ten moment się kończy jest już za późno. Reaguję za późno. Kły tkwią już głęboko w trzewiach mega brata. Wracam do domu z jego krwią na rękach, a na barki spada mi jego dziedzictwo. Teraz to ja jestem przyszłością rodu. Pani mego brata szlocha gorąco, żegnając go. Drobne rączki dziecka, oplatają jej szyję. Ojciec zakazuje mi brać jej za żonę. Czasami gdy na mnie spogląda, myślę że zna moje myśli, me pragnienia.
