Mówi się, że na nazwisko i pozycję społeczną trzeba zapracować. Może nam się wydawać, że szlachcice dostają to wszystko w pakiecie razem z urodzeniem, niemniej jednak nawet ich sytuacja nie jest tak jednoznaczna i klarowna...

Ród Manderly musiał na nowo wywalczyć sobie pozycję pośród pozostałych rodów Westeros — niegdyś dumny ród Reach z bogatą tradycją rycerską, następnie, wygnany, próbujący tradycję tę kultywować pośród ludzi wyznających zupełnie inne wartości i religię.
    Oczywiście nie należy myśleć, iż Manderly nie są wdzięczni, bowiem gdyby nie hojność Starków, którzy zaoferowali im sprawowanie pieczy nad Białym Portem, ród znad Manderu najprawdopodobniej w ogóle przestałby istnieć. Tymczasem jego członkowie otrzymali możliwość nowego startu – poukładania sobie wszystkiego na nowo.
    Mimo wszystko szczytem ignorancji i naiwności wykazałby się ten, kto pomyślałby, że Manderly ot tak wtopili się w społeczeństwo Północy. Kilka dobrych pokoleń zajęło im zaadaptowanie się do nowego klimatu, czy przywyknięcie do panujących w tej części Westeros zwyczajów. Jednocześnie – jako ród dumny i pamiętający swe dawne bogactwa i wpływy – Manderly nie zamierzali poddawać swoich zwyczajów, przez co po dziś dzień odczuwają względem Północy pewne poczucie odrębności, choć jest ona bezdyskusyjnie ich domem.
    Nieufność ze strony nowych ziomków oraz czasowe wykluczenie rodu z rozgrywek szlachty na Południu sprawiły, iż Manderly musieli poszukiwać wsparcia i bytu poza Westeros. Korzystając z dogodnego usytuowania, rodzina zbudowała swoją pierwszą namiastkę floty handlowej i zaangażowała się w wymianę dóbr z Wolnymi Miastami.
    Kolejne lata mijały, a Manderly wzrastali w siłę i bogactwo, próbując odbudować dawno utraconą dumę, dzięki czemu uczynili Biały Port największym portem na całej Północy, a oni sami stali się najbogatszymi wasalami Starków.

Sytuacja zdała się nabierać jeszcze więcej barw kilkadziesiąt lat temu, kiedy to Lord Seamus Manderly zapragnął jeszcze bardziej zacieśnić więzy z Wolnymi Miastami, co poskutkowało ożenkiem jego najstarszego syna z jedną z sióstr Lorda Antaryona z Braavos.
    Niecodzienny związek? Cóż, Westeros najwidoczniej było podobnego zdania. Na Północy aż zawrzało od tej wiadomości, zresztą trudno się dziwić – ludność tego krańca świata niespecjalnie przepadała za obcymi. Na Południu mało kto zaprzątał sobie głowę wasalskim rodem spod Muru, aczkolwiek przez pierwszych kilka lat na turniejach rodzina spotykała się z mieszanymi reakcjami.

Aaron urodził się jako pierwsze dziecko tego związku, zabezpieczając tym samym prymogeniturę w Białym Porcie. Pierwsze lata życia mijały mu stosunkowo spokojnie. Matka dołożyła wszelkich starań, aby poznał przynajmniej podstawy jej rodzimego języka – z jednej strony nigdy nie wiadomo, kiedy takie zdolności mogą się przydać, z drugiej zaś – z natury była, i jest nadal, osobą, która nie przywykła do pozostawania w czyimkolwiek cieniu, czemu dała wyraz przy wychowywaniu pierworodnego.
    Kiedy tylko Aaron stał się na tyle duży, aby móc samodzielnie ustać na nogach, złożyć poprawnie zdania w znanych przez siebie językach i odróżniać od siebie oba końce miecza ćwiczebnego, został wysłany na wychowanie na dwór Antaryonów, do Braavos. Ze względu na koligacje rodzinne przyznano mu możliwie najelpszych opiekunów. Władania bronią uczyli go równolegle - Saario Vintharis, Wodny Tancerz, oraz pomniejszy lord, który pełnił także rolę generalnego opiekuna chłopaka. Umiejętności ekonomiczne zaś młody Manderly zgłębiał na praktykach u rachmistrzów i przedsiębiorców niejednokrotnie współpracujących z przedstawicielstwami samego Żelaznego Banku.
    Z początku dziedzic Białego Portu nie do końca odnajdywał się w rzeczywistości, w którą został wrzucony. Musiał od nowa uczyć się zwyczajów panujących w odległej krainie. Z czasem jednak przywykł do takiego stanu rzeczy, ba, nawiązał nowe przyjaźnie i korzystał z życia na podróżach do innych Wolnych Miast. Zachłysnął się również mnogością różnych religii i świątyń oraz sam poczuł dziwny związek z kultem Pana Światła, bardzo rzadko spotykanym tam, skąd pochodził.
    Wiele lat z dala od rodziców i wśród opiekunów, których nie tak trudno było wykiwać (zwłaszcza, iż pochodzili oni w głównej mierze z Westeros, a chłopak odbierał szkolenia wodnego tańca), sprawiły, że Aaron stał się nieco lekkoduchem. Coraz częściej wymykał się zaznawać przyjemności w okolicznych burdelach, coraz mniej przykładał się do nauki. Całe szczęście taki stan krytyczny nie potrwał nawet rok.

Powróciwszy na Północ, chłopak poczuł, jakby znalazł się w kompletnie innym świecie. Odbywszy kilka bardzo przykrych rozmów z rodzicami, którzy bez skrupułów punktowali mu jego niedociągnięcia, dotarło do niego, że w jego historii nie ma już miejsca na zabawę i należy przygotowywać się jeszcze bardziej do przyszłej roli Lorda oraz zwierzchnika handlu zamorskiego.
    Ostatni okres dzieciństwa poświęcił na wypełnianie luk w swojej wiedzy oraz łączenie tej zaczerpniętej w Braavos z tą lokalną. Północ obiegła informacja o dziecku Manderlych wracającym ze swojej zamorskiej podróży.
    Wielokrotnie widziano, jak prezentował niecodzienny sposób walki, jak łączył zachodnią siłę ze wschodnią finezją. Mówi się, że poczas potyczki, wygląda, jakby toczył z rywalem śmiertelny taniec, a w jego oczach pojawiają się ogniki. Żar Północy – tak zaczęto go nazywać.

Nadszedł czas, gdy trzeba było znaleźć młodemu mężczyźnie odpowiednią żonę. Przedsiębiorczy Lord Manderly oczywiście dołożył wszelkich starań, aby ród jak najbardziej na tym zyskał.
    Padło na młodą dziewczynę z domu Reyne'ów. Obie strony wierzyły, iż zachodni kruszec oraz północne możliwości handlowe wyniosą na wyżyny obie rodziny. Dla Aarona zamknął się pewien rozdział. I otworzył kompletnie nowy... Zawierający zakładanie własnej rodziny i wychowywanie trójki własnych dzieci: dwóch synów i córki.