Dziedzic Żelaznego Tronu, Starszy nad Prawami, Lord Smoczej Skały
wyznawana religia
Siedmiu
stan cywilny
Żonaty
Biografia
Dziedzic Żelaznego Tronu na świat przyszedł w roku 58 po podboju Aegona. Baelor był miłym, ostrożnym dzieckiem. Mamki i opiekunki lubiły się nim zajmować, a on odpłacał im posłuszeństwem i potulnością. Po przejściu na wychowywanie “męskie” oznaczał się pilnością w nauce posługiwania mieczem czy jazdy konnej, ale zawsze ćwiczył bez zapału i gdy tylko lekcja się kończyła, natychmiast porzucał treningowy miecz czy odrzucał na bok miniaturową kopię. Pewnego dnia nawet odmówił ćwiczeń, wskazując na potężną, zwalistą postać ser Lorence’a Roxtona - gwardzisty królewskiego, przyglądającego się w pełnym rynsztunku nauce księcia. - “To jest mój miecz." - powiedział stanowczym tonem Baelor - “Nigdy nie nauczę się władać nim lepiej niż jakikolwiek gwardzista królewski. A kiedy mój ojciec umrze, będę miał takich siedmiu na każde moje zawołanie”. Po stosownej reprymendzie od króla oczywiście wrócił do dalszych treningów, jednak Baelor wiedział, że jego potęga nigdy nie będzie płynąć z siły jego mięśni. Szybko nauczył się, że jego prawdziwym atutem jest władza. To tytuł dziedzica Żelaznego Tronu sprawił, że jego nauczyciel szermierki - sir Donnel Crabb - nigdy nie złoił go po łapach rózgą za buńczuczną pyskówkę. Wielcy lordowie przybywający do jego ojca - piękni Tyrellowie, bajecznie bogaci Lannisterowie, dumni Arrynowie - wszyscy kłaniali mu się, gdy tylko mijał ich na korytarzu. A do utrzymania władzy potrzebne były dwie rzeczy - smok i charyzma. Z jego smoczego jaja, włożonego do kołyski, nie wykluło się pisklę (co niektórzy odebrali za zły omen), jednak już w wieku jedenastu lat wdrapał się on na grzbiet smoczycy Dreamfyre, która zaakceptowała go jako swojego jeźdźca. Po oswojeniu smoka niemal całkowicie stracił jakikolwiek zapał do walk mieczem treningowym. “Czy Aegon pokonał Lannisterów i Gardenerów galopując z wyciągniętym mieczem na przodzie szarży? Czy zdobył Harrenhal wyłamując wrota taranem? Nie - Aegon podbił i utrzymał siedem królestw dzięki smokom” - odpowiedział ojcu, gdy po raz kolejny został wezwany przed jego karcące oblicze. Wtedy też Baelor porzucił zabawy z rówieśnikami - oznajmił gromadce lordowskich dzieci Rosbych, Graftonów, Leffordów, Swannów czy Bar Emmonów, których rodzice przebywali na królewskim dworze, że nie może tracić czasu na walki drewnianymi mieczykami i zabawy w “zdobądź mój zamek”. Od tego czasu zaczął coraz częściej przebywać w sali tronowej, w której to król-ojciec przyjmował plenipotentów. Baelor zazwyczaj jednak nie pojawiał się po prawicy tronu, zajmując miejsce należne księciowi, za szczelną ścianą białych płaszczy. Wolał wtopić się w tłum, podsłuchując szeptów lordów i rycerzy z całego królestwa, ucząc się w ten sposób heraldyki, ale także przyporządkowując konkretne twarze i szczerze reakcje na decyzje króla do danych herbów. Choć sir Crabb rzadko miał okazję chwalić umiejętności wojenne Baelora, o tyle książę był prawdziwym ulubieńcem maesterów, dbajacych o jego edukację. Arytmetykę czy astrologię traktował z szacunkiem i zawsze był pilnie przygotowany do zajęć, jednak prawdziwe zainteresowanie przejawiał podczas nauki historii, heraldyki czy filozofii. Był także zawsze bardzo zainteresowany alchemią. Szesnasty dzień imienia księcia został uczczony ślubem Baelora ze swoją siostrą - Baelą. Książę już od kilku lat był przekonany, iż życzeniem rodziców będzie związać ich węzłem małżeńskim. Samemu uważał to za głupotę - nigdy nie był fanatycznym wyznawcą teorii czystości targaryeńskiej krwi, uznając jednocześnie, że mariaż jest świetnym politycznym narzędziem do zawiązywania sojuszy. Z czasem Baela dała dziedzicowi dwóch synów, na tyle silnych oraz zdrowych, aby ku uciesze dworu potomkowie mogli przeżyć wiek dziecięcy. Po swoim ślubie po raz pierwszy został wpuszczony na salę obrad małej rady, wówczas pełniąc jedynie rolę obserwatora - ojciec jednak dostrzegł pasję księcia polityką i postanowił pielęgnować zainteresowanie Baelora, uznając, iż w przyszłości będzie to korzystne dla królestwa. W wieku dwudziestu pięciu lat zaczął piastować urząd starszego nad prawami, pomagając ojcu w zawiłym procesie kodyfikacji praw i przepisów, mających scalić całe Siedem Królestw. Podczas obrad dał się poznać jako pracowity oraz inteligentny mówca, choć często wdawał się w słowne utarczki z innymi członkami rady oraz rzadko odpuszczał swoje pomysły, zazwyczaj do końca uznając je za najlepsze. Ojciec często zlecał mu także poselstwa oraz podróże po królestwie, dzięki którym dziedzic Żelaznego Tronu mógł rozwijać talenty negocjacyjne oraz krasomówcze. Baelor coraz częściej czuł, iż lepiej poradziłby sobie z rządzeniem Siedmioma Królestwami od swojego podstarzałego ojca, któremu, w jego mniemianiu, zaczynało brakować nie tylko energii, ale także przenikliwości w sprawowaniu rządów. Wiedział, że władza go pociąga i przyzywa, jednak stary król zaciekle trzymał się swojego życia, nieustannie spychając ambitnego Baelora na stanowisko jedynie dziedzica.
