Pierwszy syn lorda Brandona Starka, Namiestnika Północy i lady Lysary Stark, Wilczycy z Winterfell, urodził się ósmego dnia piątego miesiąca dziewiętnastego roku panowania dobrego króla Jaehaerysa. Uradowani z jego narodzin rodzice nadali mu imię jednego z przodków – Jona Starka, Króla Północy. Być może mieli nadzieję, że ich mały Jon stanie się odzwierciedleniem swojego imiennika. Wyrośnie na silnego mężczyznę zdolnego wznosić nowe zamki i bronić Północy przed każdym wrogiem.
Rzeczywiście, przez pierwsze sześć lat życia Jon był dla nich pociechą, promykiem nadziei na wspaniałą przyszłość rodu Starków. Rósł on na energiczne, wesołe i zdrowe dziecko, ciekawe świata i chętnie uczące się nowych rzeczy. Pod czujnym okiem Wilczycy coraz lepiej poznawał rodową siedzibę oraz zamieszkujących ją ludzi. Pan ojciec powoli zaczynał wprowadzać go w północne obyczaje i obowiązki związane z byciem dziedzicem rodu. Wszystko układało się idealnie do czasu, aż Jon skończył siódmy rok życia. Wtedy niespodziewanie coś się w nim zmieniło. Radosne dziecko, jakim był przez ten cały czas gdzieś zniknęło, a na jego miejscu pojawił się cichy, wycofany chłopiec wyraźnie stroniący od rówieśników. Tak szczerze powiedziawszy także rówieśnicy mniej chętnie szukali jego towarzystwa, bo podczas zabaw syn lorda Brandona potrafił zbyt mocno kogoś uderzyć albo zareagować gwałtownie i wdać w bójkę o byle drobiazg. Nikt nie umiał powiedzieć, co przytrafiło się słodkiemu Jonowi. Czemu to bez żadnej konkretnej przyczyny stał się nieokrzesanym, gwałtownym dzikusem. Niektórzy podejrzewali, że najstarszy syn Starków choruje na umyśle albo w jakiś tajemniczy sposób podmieniono go na dziecko Dzikich mieszkających za Murem. W każdym razie zaniepokojeni takim rozwojem wypadków mieszkańcy Winterfell zaczęli przebąkiwać, że być może dla dobra całej Północy lord Stark powinien uczynić swoim dziedzicem któregoś z młodszych synów. Rozprawiano o tym po cichu, z dala od lady Stark, która reagowała srogim gniewem na wszelkie wzmianki o wydziedziczeniu jej pierworodnego. Wilczyca kochała swoje dzieci i nie mogła znieść myśli, że któreś z nich miałaby spotkać jakiejkolwiek niesprawiedliwość. Pomimo problemów, jakie sprawiał jej Jon, nie traciła wiary, że wyrośnie z niego mężczyzna godny nosić tytuł Lorda Winterfell.
W przeciwieństwie do matki, Jona nie przerażała możliwość utraty pozycji dziedzica rodu. Nadal się uczył i brał udział w ważnych wydarzeniach w Winterfell, a jednocześnie był gdzieś obok tego wszystkiego, co działo się w zamku. Swój wolny czas wolał spędzać nie z innymi dziećmi, lecz z Łatą. Kim był Łata? Średnich rozmiarów psem o biało – brązowej łaciatej sierści. Sympatycznym psiakiem, którym Jon zaopiekował się jeszcze jako szczeniakiem. Między nim, a Łatą nawiązała się niezwykła więź. Młodemu Starkowi czasami wydawało się, że łatwiej mu porozumiewać się z Łatą niż z ludźmi. Bardzo przywiązał się do swojego ulubieńca. Od czasu do czasu śniło mu się nawet, że nie jest Jonem, tylko właśnie Łatą. Spoglądał na świat psimi oczami, psim nosem poznawał intensywne zapachy otaczające Winterfell. Łata był nim, a on był Łatą. Byli jednością i to im w zupełności wystarczało. Jego silne przywiązanie do psa zostało w końcu zauważone. Panią matkę martwiła owa niezwykła więź z psem. Szybko doszła do porozumienia z mężem i służącym Starkom maesterem. Jon ani się obejrzał, kiedy dorośli zawiązali przeciw niemu i Łacie spisek. W wyniku tegoż spisku Łata został mu odebrany i przekazany w ręce obcych ludzi. Wówczas to po raz ostatni widział swojego przyjaciela. Na nic zdały się protesty i napady złości, dorośli z niezrozumiałych dla niego powodów, byli przekonani, że postępują słusznie. Zabronili Jonowi bawić się z jakimkolwiek psami czy kotami. Zwierzęta zastąpiono dodatkowymi treningami z bronią oraz większą ilością lekcji historii i etyki. Miało to skłonić Jona do zapomnienia o psie i ponownego zbliżenia do ludzi. Jon jednak nie zapomniał o Łacie. Tęsknił za nim tak bardzo, że niektóre noce wypełniały mu sny o przyjacielu i nowym, obcym miejscu, w którym ten przebywał.
W ostateczności wybaczył rodzicom „zdradę” jakiej dopuścili się wobec niego i Łaty. Stopniowo ponownie nawiązywał normalne kontakty z ludźmi, chociaż nie stał się tym samym słodkim Jonem, co wcześniej. Był bardziej gwałtowny, bardziej niecierpliwy, bardziej nieprzewidywalny. Syn Wilczycy, mawiano o nim. „Wilcza krew jest w nim silna”, powtarzano sobie. Właśnie dzięki tej silnej wilczej krwi otrzymał przydomek „Niespokojnego Wilka”. Pomimo sprawianych rodzinie problemów, pan ojciec nadal widział w nim swojego dziedzica i zabierał na objazdy po Północy. Podczas tych podróży Jon często gościł w siedzibach lordów, dzięki czemu poznawał swoich przyszłych chorążych. Dalekie wędrówki po Północy pozwoliły mu także poznać bliżej stare opowieści oraz legendy snute nie tyle przez lordów w zamkach, co zwykłych ludzi. Historie o wargach zdolnych kontrolować zwierzęta i przybierać zwierzęce postacie nadal były wśród nich bardzo żywe. Można rzec, że te stare opowieści i legendy budziły w Jonie dziwną fascynację. Dzięki nim zaczynał trochę lepiej rozumieć na czym polegała jego więź z psim przyjacielem. Nie podzielił się wiedzą z matką i ojcem. Wcześniejsze doświadczenia nauczyły go, że nie spotka się to ze zrozumieniem z ich strony. Zamiast tego, zdecydował się samodzielnie zagłębiać się w legendy i czerpać z nich wiedzę o wargach, dzieciach lasu i mitycznej Erze Herosów.
Kiedy skończył osiemnaście lat w jego życiu wydarzyły się dwie ważne rzeczy. Pierwszą była śmierć starego przyjaciela. Jon nie towarzyszył Łacie w jego ostatnich chwilach życia, wyczuł jednak moment kiedy stary pies opuszczał świat żywych. Utrata przyjaciela wpędziła go w apatię na całe tygodnie. Był przygaszony nawet wówczas, gdy składał w Bożym Gaju małżeńską przysięgę swojej pani żonie. Jego zachowanie wywołało nową falę spekulacji i plotek. Jakież to małżeństwo czekało Starka, skoro na własnym weselu wyglądał bardziej jak żałobnik niż szczęśliwy nowożeniec. I chociaż Jon cierpiał z powodu odejścia Łaty, smutek powoli mijał. Na pewno przyczyniły się do tego narodziny syna, a potem córki. Posiadanie własnej rodziny zmotywowało go do ustatkowania się i odzyskania spokoju. Oczywiście zyskał tyle stateczności i spokoju na ile tylko było stać kogoś takiego jak on. Wilcza krew wcale w nim nie osłabła. W prawdzie wraz z wiekiem przybyło mu rozsądku i opanowania, ale gdzieś w głębi czai się w nim wilk, który chce udowodnić wszystkim, że w pełni zasługuje, by nazywać go niespokojnym.
Cztery lata temu Jon postanowił złożyć wizytę Nocnej Straży od wieków żyjącej w przyjaźni ze Starkami. W trakcie swojej podróży napotkał grupę myśliwych, którym nieoczekiwanie udało się schwytać w potrzask młodego wilka. Wilk to nie jeleń ani zając, ale skóra takiego zwierza także miała swoją wartość – wyjaśnili Starkowi. Jon może i powinszowałby im udanego polowania, jednak pokierowany osobliwym impulsem, a może i zwyczajnym kaprysem, odkupił od myśliwych zwierzę. Początkowo zamierzał zwrócić mu wolność, ale w ostateczności zabrał je ze sobą do Winterfell. Jego decyzja wzbudziła niemałe zamieszanie w zamku, zwłaszcza gdy okazało się, że wilk nie jest wcale wilkiem, tylko wilkorem. Jon roztoczył nad nim opiekę, bo jak sam wyjaśnił swojemu wcale, w cale niezachwyconemu obecnością wilkora panu ojcu, nie uchodziło tak po prostu pozbyć się albo źle potraktować symbolu swojego rodu. Takie postepowanie wobec wilkora przyniosło Starkom jeszcze jakieś nieszczęście. Wilkor pozostał więc w Winterfell pod opieką Jona. Otrzymał od niego imię Śmiałek z powodu swojej wesołej, odważnej natury. Przywiązał się do Jona, stając się jego wilkorem i kompanem.
